Droga na Rysy

To było moje świętowanie 10-tej rocznicy od operacji. Dziękuję Bogu, losowi, i czepkowi (w którym się chyba urodziłam), że żyję. I to bardzo! Rak został gdzieś z tyłu. Niech już nigdy nie wraca! Teraz jest czas życia. Dobry czas! Na czerwony szlak wiodący na szczyt, ruszyłam z moim 16-letnim synem Jankiem (zwanym dalej paparazzim ;)).

O świcie ruszyliśmy z Morskiego Oka. Wszędzie, pusto, cicho... a w krzakach paparazzi ;)

Mnich spoglądał jakby z niedowierzaniem, że tam idziemy...

Kocioł Czarnego Stawu oświetlony porannymi promieniami zachwycał, ale małe chmurki nad szczytami niepokoiły...

Od widoków we łbie się mogło zakręcić...! I zakręciło! Rąbnęłam jak długa rozcinając kolano już na starcie... Ale to na szczęście chyba!? :)

Obrendowani, przygotowani... zdobywamy! :)

...tylko pogoda coś się zaczęła psuć... Małe chmurki jakby urosły?

No i lunęło... zdjęcie zrobione spod kamieni, które nam dały schronienie. Pogaduchy z paparazzim, ciasteczko, czekoladka... Nie powiem, miło było... pół godzinki minęło nim deszcz odpuścił.

Po deszczu napotkane po drodze ekipy i pojedynczy turyści zaczęli się wycofywać. Kamienie zrobiły się śliskie, a miejscami po łańcuchach lała się woda.

Ale my dzielnie (tzn ja i mój paparazzi) parliśmy w górę!

Atak szczytowy trwał! :)

Miejscami było bardziej spektakularnie...

Po dojściu na grań, można było zobaczyć jak wyglądają Rysy z drugiej strony :)

Pogoda zaczęła się wyraźnie poprawiać, a to dodawało wigoru!

Udało się! Atak szczytowy został zakończony spektakularnym sukcesem! ;)

Wiatr rozwiewał chmury i łopotał flagą RnR!

Ja i mój osobisty paparazzi:)

Widoki ze szczytu.

Zejście było już tylko czystą radością bycia tam! Czucia zapachu skał, chłodu śniegu...

...patrzenia i dumania...

...bo było na co...Przemieszczające się chmury rozgrywały pomiędzy skałami ciekawe spektakle.

oszałamiające widoki sprawiały że nawet mrugać było szkoda...

Piękny masyw Rysów w świetle zachodzącego słońca. W górach jak się tak nałażę, napatrzę, zmarznę, zmoknę, nawącham, zgłodnieję... To czuję że żyję :) Wrócę tam, jak tylko dobry los pozwoli... Monika Dąbrowska